siava



دکتر محمدجواد غلامرضا کاشی، استاد فلسفه ی دانشگاه علامه طباطبایی، در یادداشتی تلگرامی نوشت:

هریک از ما در جست وجوی خویشتنیم. جامعه نیز جستجوگر خویشتن است. جامعه جستجوگر امروز راه درازی را پشت سرگذاشته است.

انقلاب که شد، آرزومند بود. ldquo;جامعه آرزومندrdquo; گرم است و پرآشوب. آرزوها تنوع دارند، اما آرزومندها، با همه تفاوت هاشان به فرداهای دور می اندیشند. از حال و اوضاع زندگی کوتاه مدت فردی شان غفلت می کنند. غرق رویاهای جمعی زندگی می کنند.

نگاه نو

اخبار ی

خبر روز کابل

انقلاب که پیروز شد، ون و روشنفکران و فعالان پرسابقه، جامعه را هدایت پذیر می خواستند. هرکس از سویی راه هدایتی نشان داد و مردم را به راه هدایت و نور و سعادت دعوت کرد. هدایتگران به سر و کله هم پریدند و آخرکار معلوم شد راه اصلی هدایت کدام است.

شمار کثیری از مردم به راه هدایت پیوستند و شماری دیگر، نشستند، باور نکردند، و به تدریج کسانی به زندگی شخصی خود بازگشتند.

دهه شصت به پایان رسید، جامعه در دهه هفتاد ldquo;پرسشگرrdquo; شد. هرکس از جایی بر خاست، و سمبل های هدایت را به پرسش کشید. کار و بار روشنفکری و تولید و ترویج فکر و اندیشه گرم شد. همه دلمشغول تولید پرسش های تازه شدند یا به پاسخ گویی به پرسش های جاری در کوچه و بازار شهر پرداختند.

دهه هشتاد، جامعه به تدریج ldquo;معترضrdquo; شد. پرسش های پاسخ نگفته انباشت شده بود و مردمانی به اعتراض می اندیشیدند. اوج آن سال۱۳۸۸ بود. اما اعتراضاتشان به جایی نرسید. کتک خوردند، آواره شدند و یا به خانه هاشان بازگشتند.

به آنها تفهیم شد قدرتی ندارند. شکست خوردگان تحقیر شدند. تمسخرشان کردند. طعم ذلت به آنان چشاندند.

گالری

آموزش نقاشی

آموزش نقاشی بزرگسالان

طراحی کاراکتر

دهه نود، دهه پرتلاطمی بود. جامعه ابتدا بازیگر شد. از زمین بازی انتخابات و صندوق رای استفاده کرد تا بازی کند. فرصت های کوچک را جدی گرفت. چندان به دستاوردها و فرداها نیاندیشید. بیشتر ذوق بازی کردن گرمش می کرد. در بازی هم به جایی نرسید. هیچ چیز برای یک بازی منصفانه فراهم نبود.

از نیمه دهه۹۰ دست از بازیگری کشید، معترض شد. روزهایی را به اعتراض گذراند. اما سرخورده به خانه بازگشت. پس از آن، به ldquo;تماشاگریrdquo; روی آورد.

حال دیگر تماشاگر است. کسانی در صحنه اند، بازی می کنند، شجاعت می ورزند، رجز می خوانند، جلو می روند، عقب می روند، گاه صحنه های فساد به صحنه می آورند، گاه صحنه های ترسناک، شادند، سوگوارند، موفق اند و گاه اندیشناک؛ اما هیچ چیز تماشاگران را از روی صندلی هاشان بلند نمی کند.

تماشاگران تماشا می کنند. با هم تفاوت های بسیار دارند. کثیری از آنان خوابند. کسانی تخمه می شکنند و با کنار دستی شان بگومگو می کنند. نمایش روی صحنه هیچ انتظاری در آنان بر نمی انگیزد، آرزویی خلق نمی کند، هیچ چیز گویی ارزش پرسیدن ندارد، حتی در آنان میل اعتراض هم ایجاد نمی کند.

تعمیر پکیج

تنباکو

تماشاگری دوام ندارد. هیچ زایشی در آن نیست. ملال آور و کسالت بار است. خوب اگر نگاه کنی، کسانی برخاسته اند، صندلی ها را ترک کرده اند.

بیرون سالن تماشا، بگومگوهای آرامی در جریان است. به نظر دوران تازه ای در راه است. آنها از چیزی فاصله می گیرند که همه دوران های گذشته را به هم پیوند می داد: کانونی بودن مردان چپ و راست نظام ی.

آرزومندی، پرسشگری، اعتراض و بازیگری و تماشا، میدان های متفاوتی برای بانشاندن نظام ی در کانون توجه عمومی بود.

اما در بگومگوهای تازه، مردم فرصتی برای بازتعریف حیات ی شان می گشایند. سخن و نگاه دیگر متوجه بالا نیست. کلام به تدریج از نسبت های عمودی به نسبت های افقی راه می گشاید. به جای بالا، نگاه متوجه روبه روست. جامعه به خود می نگرد.

می توان نام این فصل تازه را ldquo;جامعه جستجوگرrdquo; نامید. جامعه خود را جستجو می کند. لاغر و سرخورده است. تنها در پرو بازیابی خود چاق می شود و منطق از دست رفته زندگی را بازخواهد یافت.


آخرین ارسال ها

آخرین جستجو ها

عکس زیبا از دخترایرانی نسیم کلیپ بانک لینک های دانلود فیلم ، دانلود سریال و دانلود آهنگ میباشد. dark-movi neginyasfcp سینما و کلمات آوا موزیک عکس های امام خامنه ای بدنسازی خرید گن ساعت شنی در شیراز | 09172500031 با ما همراه باشید تا شما را با دنیایی از سرگرمی آشنا کنیم